Imię:
Jej urocze imię brzmi Hermenegilda. Odziedziczone oczywiście po prababci, co w jej rodzinie jest tradycją.

Nazwisko:
Z reguły nikt o nie nie pyta. Wiadomo przecież, że jest młodszą siostrą księdza Franciszka, także ludzie nie zawracają sobie tym głowy. Zwykli nazywać ją "Herma, ta od świerniętego księżula".

Wiek:
Jest uczennicą liceum, także ma dopiero siedemnaście lat.

Orientacja:
Herma zdecydowanie bardziej lubi dziewczynki. Aczkolwiek, jeżeli mowa o "miłości", to twierdzi, że płeć nie ma znaczenia. Co nie zmienia faktu, że bardziej zwraca uwagę na dziewczęta.

Wygląd:
Jej wygląd zwykle budzi u innych wstręt, obrzydzenie, czy też po prostu ich szokuje. Pierwszą rzeczą, na którą inni zwracają u niej uwagę, jest jej "anoreksja". Jest bardzo chuda, za chuda i to się wielu osobom nie podoba. Nie chodzi tu nawet o zazdrość, po prostu niektóre kości jej wystają z różnych miejsc i napawa to wstrętem ludzi. Istnieje wiele historyjek związanych z jej masą. Jedni twierdzą, że całymi dniami nic nie je, inni wręcz przeciwnie. A jaka jest prawda? Tego nikt naprawdę nie wie.
Co do jej wzrostu... Jeszcze bardziej ją wychudza. Jest wysoką dziewczyną, co w ich rodzinie jest chyba dziedziczne. Mierzy, aż sto osiemdziesiąt trzy centymetry. Tak więc, zawsze była wzrostu większości chłopaków ze swojej klasy. A nawet czasami wyższa od nich.
Kolejną ciekawą rzeczą w niej, są jej włosy. Choć długie, bo sięgają jej aż do ud, i zadbane, to ich kolor niespecjalnie podoba się ludziom. Jasna, zgniła zieleń przywodzi na myśl zdechłą żabę.
Można powiedzieć, że chociaż jej oczy wydają się normalnego koloru. Żółto-piwne, całkiem ładne połączenie, nieprawdaż? Jednak ich obłąkany wyraz od razu sprawia, że nikt nie ma ochoty spoglądać w nie dłużej, niż sekundę.
Dziewczyna zwykle ubiera się w postrzępione, lekko podarte i pobrudzone ubrania lub nakłada to, co ma pod ręką. Kocha także wszelakiego rodzaju czaszki. Uwielbia kolor czarny i ciężkie, metalowe obuwie (niekoniecznie glany.)

Charakter:
Mimo pozorów, które sprawia, Herma uwielbia rozmawiać. Chociaż nie zawsze trafi w gusta rozmówcy, bo nie każdy dobrze reaguje na wieść, że "ma fajny obojczyk, który z pewnością ładnie wyglądałby na jej szyi." Na wszystko reaguje też z przesadzonym entuzjazmem, który doprowadza wszystkich do szału, bo zwykle cieszy się z rzeczy, które innych dołują. Pani zrobi niezapowiedzianą kartkówkę, Hermę ogarnia radość. Pani ogłosi, ze dostała pięć, Hermę ogarnia smutek. Czasami może wydać się też lekko złośliwa, ale nic bardziej mylnego. To po prostu przejaw jej dziwnego poczucia humoru.
Interesuje się też wszystkim co się rusza i nie rusza. Praktycznie każda dziedzina jest jej ulubioną dziedziną. Można powiedzieć, że człowiek, który lubi poszerzać swą wiedzę.

Historia:
(Tu mi się też na razie nie chcę pisać. I'm sorry.)

Znak rozpoznawczy:
Praktycznie cała jej osoba rzuca się w oczy. Nie sposób jej nie zauważyć.

Uwagi:
- Jest prymuską. Praktycznie zawsze dostaje w klasie najlepsze oceny.
- Kocha także sporty wszelakiego rodzaju. Doszło przez to kilka razy do złamania jakiś części ciała.
- Uzależniona od elektronicznych gadżetów.
- Pająki, żaby, ślimak, hieny i sępy. Według niej najsłodsze zwierzęta świata. Tak, pojęcie "słodki" u Hermy oznacza zupełnie coś innego.

Ostatnio edytowany przez Hermenegilda (2013-03-14 08:05:13)