Imię i nazwisko:
Cirilla Satureja


Wiek:
16


Orientacja:
Hetero


Wygląd:
Cirilla wydaje się być uosobieniem delikatności, dojrzewającej kobiecości, gracji okraszonym niewinnością kończących się dopiero lat dziecięcych. Skórę miała jasną jak mleko, trójkątną, delikatnie rumianą twarz o dużych oczach przywodzących kolorem na myśl zimne, mocno chmielowe piwo. Uroczo wykrojone usta, niewielkie i wąskie, pasowały do, otoczonego falami jasnych, niemal białych, pozbawionych pigmentu włosów, obrazka nadzwyczaj dobrze. Nieduży nosek, prosty jak gdyby jego linię z profilu odbito od linijki.
Delikatnie rumiana, o lśniących oczach – urocza.
Niziutka, mierząca ledwie sto pięćdziesiąt dziewięć centymetrów, była chuda. Matka zawsze mówiła o niej, że jest cienka w nadgarstkach – delikatnie sterczące kostki dodawały każdemu ruchowi dziewczyny powabu, którego ona zdawała się nie dostrzegać, nie rozumieć nawet. Miała małe piersi i wąską talię. Długa szyja sprawiała, że w dzieciństwie miała na podwórku przezwisko „żyrafa”.
Najbliżsi znajomi czasem dalej używają dawnego oszczerstwa, teraz jednakże jako pieszczotliwego dowodu długiej znajomości.


Charakter:
Wygląd aniołka, dusza diabełka – nie do końca można w ten sposób określić Ciri.
Urok jednak także nie oddawał jej wnętrza. Była złośliwa i szorstka. Miała także bardzo ostre poglądy wobec wszystkich i o wszystkim, dzięki czemu uznawana była za inteligentną. Krytyczny umysł sprawiał, że z większością jej spostrzeżeń nie dało się sprzeczać, o ile miało się choć odrobinę oleju we łbie, a nie kiełbie.
Preferowała czarny humor oraz wieczory przy głupich filmach. Daleko jej było także do bycia „społeczniakiem”; trzymała się sama, na uboczu, z dobrą książką bądź zbiorczym wydaniem komiksu.
Lubiła wszystko co słodkie i urocze, ale z drugiej strony uwielbiała także niemal każdy mroczny klimat.
Cirilla była jednym z tych dzikich, nieopisanych zwierząt zwanych nołlajfami, których istnienie jest niemalże legendarne.
Ciri czuła się wyjątkowo dobrze jako legenda.


Historia postaci:
Za tą dziewczyną nie ciągnie się żadne widmo, nie prześladują jej wspomnienia ani nawet cień tragedii.
Przynajmniej jeśli nie liczyć faktu nieudanej próby samobójczej pewnego kolegi, zauroczonego wtedy jej porcelanową twarzą oraz lśniącymi oczyma barwy jasnego bursztynu – odrzuciła go, jak to miała w zwyczaju odkąd zaczęła dojrzewać, w stosunkowo mocno złośliwych słowach. Depresyjny dzieciak, piętnastoletni rówieśnik, spróbował się powiesić, jednak zawalił sprawę. Odnaleziony zbyt szybko nie zdołał się udusić źle skonstruowanej szubienicy i od tamtej pory jest sparaliżowany: tak zwane „warzywko”. Zrobiło się o nim głośno w gazetach, telewizji – wszyscy wiedzieli kim on jest, co się stało, dlatego Ciri, przez ludzi wiedzących kim jest anonimowa w mediach przyczyna samobójczego zrywu, została napiętnowana. Prawdopodobnie przyczynił się do tego również stosunek nastolatki do sytuacji.
Dziewczyna, zamiast współczuć jak wszyscy wokół, określiła odrzuconego wcześniej chłopca idiotą, którym w istocie był – właśnie przez to jej rodzice zdecydowali się odesłać ją w kolejnym roku szkolnym do sąsiedniego miasta, gdzie miała zamieszkać w internacie przy swojej nowej szkole.

Choć tutaj także słyszano o kretyńskiej tragedii, nie wiedziano, że to właśnie Ciri była jej przyczyną.